HISTORIA SZACHÓW (15)

W 1927 roku Jose Raul Capablanca przegrał w meczu o mistrzostwo świata z Aleksandrem Alechinem. Alechin urodził się w bogatej rosyjskiej rodzinie w 1892 roku. Mając zaledwie 20 lat wdarł się do światowej czołówki szachowej. Kilka lat po rewolucji październikowej Alechin opuścił Rosję i przeniósł się do Francji. Po zwycięstwie nad Capablancą bronił z powodzeniem w 1929 i w 1934 r. tytułu mistrza świata w meczach z Bogolubowem, przegrał jednak minimalnie w 1935 r. mecz z Euwem (8 zwycięstw, 9 porażek, 13 remisów). Po dwóch latach przystąpił do meczu rewanżowego i wyraźnie go wygrał (10 zwycięstw, 4 porażki, 11 remisów). 

Alechin był mistrzem w tworzeniu skomplikowanych pozycji z ukrytymi możliwościami ataku. Znakomicie wykorzystywał możliwości taktyczne pozycji.

W czasie II wojny światowej nie zdołał wyjechać do Stanów Zjednoczonych i po kapitulacji Francji został zmuszony do współpracy z Niemcami. Grał w organizowanych przez nich turniejach i publikował antyżydowskie artykuły. Krytykował w nich szachistów żydowskiego pochodzenia. Z tego powodu tuż po wojnie był uważany za persona non grata na wielu turniejach. Na swoją obronę Alechin pisał już po wojnie, że jego ściśle szachowe artykuły zostały przeredagowane przez Niemców z dodaniem wątków antyżydowskich. Obiektywnie warto wskazać, że przed wojną Alechin miał wielu dobrych znajomych szachistów żydowskiego pochodzenia. Jego sekundantem w meczu przeciw Maxowi Euwe w 1935 roku był Salo Landau, który prawie dziesięć lat później zmarł w filii obozu Gross Rosen w Grodziszczu koło Świdnicy. Alechin zmarł nagle w 1946 r. w Estoril w Portugalii. Przyczyną śmierci mógł być atak serca. Nie wyklucza się jednak tego, że mistrz został zamordowany. Alechin jako jedyny szachista w historii zmarł jako mistrz świata.