HISTORIA SZACHÓW (12)
Na przełomie XIX i XX wieku do czołówki światowej dołączyło kilku szachistów. Byli to Węgier Geza Maroczy, Austriak Carl Schlechter, Amerykanin Frank Marshall oraz Czech Oldrich Duras.
Geza Maroczy urodził się w 1870 r. Pierwsze wielkie sukcesy odniósł w 1896 r. W pierwszej dekadzie XX w. osiągnął szczyt formy i uchodził za pretendenta do tytułu mistrza świata. Do meczu z Laskerem nie przystąpił jednak ze względów finansowych.
Carl Schlechter żył w latach 1874-1918. Obok Gezy Maroczego należał do czołowych szachistów początku XX w. Schlechterowi udało się zmierzyć w meczu o mistrzostwo świata z Laskerem. Schlechter przed ostatnią partią meczu miał przewagę jednego punktu, lecz przegrał ją grając ryzykownie i zremisował cały mecz. Według niektórych źródeł zgodnie z regulaminem meczu mistrz świata miał punkt for i pretendent musiał wygrać przewagą dwóch punktów, co tłumaczy jego ryzykowną grę w remisowej pozycji (jeśli to prawda, był to zapewne najbardziej niesprawiedliwy regulamin meczu o mistrzostwo świata w całej historii). Schlechter zmarł dość młodo na zapalenie płuc tuż po zakończeniu I wojny światowej.
Frank Marshall urodził się w 1877 r. w Nowym Jorku. Odniósł wiele sukcesów w turniejach czołówki światowej. Aż przez 27 lat z rzędu pozostawał mistrzem Stanów Zjednoczonych. W 1907 roku zagrał mecz o mistrzostwo świata z Laskerem, w którym przegrał 8 gier, zremisował 7, ale nie wygrał żadnej. Zmarł w 1944 roku.
Oldrich Duras żył w latach 1882-1957. Ten czeski szachista znakomicie radził sobie w turniejach czołówki światowej. Według systemu rankingowego Chessmetrics jego szczyt formy przypadł na 1909 r., gdy zajmował 4. miejsce na świecie. Duras obok gry turniejowej zajmował się również kompozycją szachową.
Spośród wymienionych szachistów w najsilniejszym turnieju XIX w. w Hastings wziął udział tylko Carl Schlechter.
Turniej zwyciężył Harry Pilsbury, który o pół punktu wyprzedził Michaiła Czigorina, a o jeden punkt Emanuela Laskera. Czwarte miejsce zajął 59. letni (!) Wilhelm Steinitz.