HISTORIA SZACHÓW (14)

Kilka lat po wejściu Akiby Rubinsteina do ścisłej szachowej czołówki światowej, objawił się nowy wielki talent – był nim Kubańczyk Jose Raul Capablanca. Urodził się w 19 listopada 1888 r. w Hawanie. Zmarł 8 marca 1942 r. w Nowym Jorku.

Capablanca słynął z naturalnego talentu, niezwykłych umiejętności prowadzenia gry pozycyjnej i rozgrywania końcówek. Przez osiem lat (1916-1924) pozostawał niepokonany w partiach szachów klasycznych.

Mistrzem świata został już po I wojnie światowej: w 1921 r., pokonując Emanuela Laskera (4 zwycięstwa i 10 remisów). Lasker przez ponad 10 lat nie rozegrał wówczas żadnego meczu o mistrzostwo świata. Przez ten czas pozostawał jednak zdecydowanym liderem, więc jego 27-letnie, najdłuższe w historii, „panowanie” na tronie mistrza świata jest ogromnym osiągnięciem. W 1920 r. 52-letni Lasker czuł, że nadchodzi pokoleniowa zmiana i ogłosił 32-letniego wówczas Kubańczyka najlepszym szachistą świata. Jose Raul chciał jednak zdobyć tytuł w tradycyjny sposób. Zaproponował mecz, który zdecydowanie wygrał i został trzecim mistrzem świata. W kolejnych latach Capablanca odmawiał obrony tytułu mistrza pod pretekstem bardzo wygórowanych sum pieniędzy za mecz od organizatorów lub pretendenta. W ten sposób swoje szanse na mecz o mistrzostwo stracili m. in. Akiba Rubinstein i Aron Nimzowitsch. Do meczu o mistrzostwo świata doszło dopiero w 1927 r. Kubańczyk przegrał go z Aleksandrem Alechinem (trzy wygrane, sześć porażek, 25 remisów). Alechin zrewanżował się Capablance uniemożliwiając mu stoczyć mecz rewanżowy.