HISTORIA SZACHÓW (4)

W XIX wieku szachy doczekały się wielkiego rozkwitu w wielu europejskich krajach oraz w Stanach Zjednoczonych. Zapewne rozkwit ten był możliwy dzięki postępowi technicznemu. Podróżowanie stało się znacznie łatwiejsze niż w poprzednich wiekach. W 1851 r. w Londynie odbył się pierwszy wielki turniej międzynarodowy, ale już w pierwszej połowie tego wieku pojawiło się kilku wybitnych mistrzów. Warto wymienić Rosjanina Aleksandra Pietrowa, Francuza Louis de la Bourdonnais, Walijczyka Williama Evansa oraz Anglików Alexandra McDonnella i Howarda Stauntona. Wnieśli oni spory wkład w teorię otwarć.

Aleksandr Pietrow (1794-1867), który wiele lat spędził jako urzędnik carski w Warszawie, rozwinął teorię obrony nazwanej Obroną Rosyjską (gdzieniegdzie nazywanej również Obroną Pietrowa).

William Evans (1790-1872) – kapitan statku oraz wynalazca trójkolorowych świateł sygnalizacyjnych zapobiegających kolizjom statków podczas nocnych rejsów – jako pierwszy zaczął stosować poświęcenie pionka b w Partii Włoskiej. Wariant ten nazwano Gambitem Evansa.

Howard Staunton był prekursorem rozpoczynania partii pionkiem c. Debiut ten nazwano Partią Angielską. Jako pierwszy zastosował poświęcenie w drugim ruchu pionka e przeciw Obronie Holenderskiej. Wariant ten nazwano Gambitem Stauntona.